A figura do coidador gana terreo en plena crise; no taboleiro do Hospital dá Costa ofrécense persoas dispostas a quedar de noite cos pacientes
No taboleiro de anuncios do Hospital dá Costa aparecen os números de contacto dunha serie de persoas dispostas a acompañar a aqueles enfermos que están ingresados no centro e cuxos familiares, por razóns laborais, de idade ou de calquera outro tipo, non poden realizar ese labor.
Clemencia Lucrecia é unha desas persoas. Peruana de orixe, trasladouse a Burela por mor da traxedia do Sempre Casina , onde morreu o seu fillo, un dos tripulantes do pesqueiro. O seu outra filla e as súas dúas netas tamén estaban aquí e díxose, «¿Que facía eu en Perú? Fixéronme unha oferta de traballo en 2006 e vinme». E aquí segue, capeando o temporal e ofrecéndose como acompañante de enfermos cando se lle terminan os contratos de traballo que lle van facendo; o curso de axuda a domicilio de 500 horas que realizou élle de utilidade para desenvolver este labor que desempeña alí onde a chaman, unhas veces no hospital, outras en domicilios particulares.
Afirma que para o hospital solicítana sobre todo para pasar as noites e tamén pola mañá. O seu traballo consiste en facer o que fai calquera familiar: «Se teñen soros ou medicamentos, paso a voz ao enfermeiro se se terminan; estou pendente se se destapan, falo con eles; cando vén a familia dígolle se tivo febre ou como pasou a noite...» Nisto consiste o traballo de Clemencia Lucrecia que, segundo conta, quen a chama adoita ser xente que está traballando e non pode estar co paciente ingresado ou cando o cónxuxe é moi maior e os seus fillos non queren que quede de noite no hospital. Adoita estar desde as dez da noite ata as oito, nove ou dez da mañá e cobra seis euros por hora. Tamén acode a coidar enfermos de alzheimer aos domicilios, unhas horas, para que as familias gocen dun respiro
Fuente: lavozdegalicia.es
